Podejście

Pozytywna dyscyplina to podejście w kontakcie z młodym człowiekiem, które pomaga zrozumieć trudne zachowania dziecka i daje narzędzia zapanowania nad sytuacjami, które wywołują u nas duże emocje i bezradność. Autorką tej metody jest Jane Nelsen. Metoda ta jest bardzo skuteczna i opiera na wzajemnym szacunku i miłości. Podstawą tej metody jest fakt, że każdy z ludzi ma silną potrzebę przynależności do stada i poczucia, że jest się ważnym.

W sytuacjach trudnych i emocjonalnych mózg gadzi i ssaczy odłącza się od kory nowej i powoduje, że nasza świadomość przestaje działać na rzecz instynktu, który niesiony na fali emocji powoduje agresje i nieracjonalne zachowania. Jest to moment, kiedy nie panujemy nad sobą i właśnie wtedy podejmujemy często decyzje i zachowania, na podstawie mylnych przekonań, które wyłączają młodego człowieka z możliwości zaspokojenia potrzeby przynależności i łączności, a przecież jej bardzo potrzebuje. Potrzeba przynależności jest tak silna, że wymaga od nas nauki zachowań, które nie wykluczą nam zaspokojenia tej potrzeby.

Ta metoda uczy jak pomagać dzieciom czuć łączność i przynależność, poczuć, że są ważne w rodzinie, w przedszkolu. Jest zdecydowana i twarda dla problemu oraz miękka i wrażliwa w tym samy czasie dla osoby. Bierze pod uwagę, co dziecko myśli o świecie, jak decyduje się zachować w przyszłości aby przetrwać, utrzymać łączność i odnosić zadowolenie i sukces. Metoda ta uczy dbania o innych, wnoszenia własnego wkładu do społeczności, współpracy, współzależności i bycia pożytecznym dla otoczenia, którego jest się częścią.

Pozytywna dyscyplina skoncentrowana jest na utrzymywaniu zaspokajania potrzeby przynależności i łączności, w oparciu o wzajemny szacunek do swoich potrzeb oraz na rozpoznawaniu mylnych przekonań, które stoją za naszym zachowaniem i sterują nami, i właśnie z ich powodu robimy to, co robimy. Skoncentrowana jest na komunikacji, w której szukamy wspólnych rozwiązań dla różnych problemów i dlatego nie jest skoncentrowana ani na karaniu ani na pobłażaniu. Opiera się na stosowaniu zachęcania, doceniając wysiłek i starania dziecka w osiąganiu postępów a nie na stosowaniu pochwał. Chodzi o budowanie trwałego poczucia własnej wartości i sprawczości.